Na vele jaren in de kinderopvang heb ik de overstap gemaakt naar de Prinsenstichting waar ik kindjes die achter lopen in ontwikkeling en ouders thuis begeleid. Wat is dit dankbaar werk! En wat leer ik weer veel bij. Maar doordat ik nu zoveel zie wat nog niet klopt in de hulpverlening dacht ik: het is nu echt tijd om wat te gaan betekenen hierin.

Wat mij opvalt is dat er niet overal echt naar het kind gekeken wordt en wat is dat jammer. Nog altijd gaan we uit van onze eigen verwachtingen. Verwachtingen als in wat een kind al hoort te kunnen, of te moeten weten of begrijpen. Nog altijd zie ik zo vaak dat we niet kunnen accepteren dat iedereen zijn eigen pad moet bewandelen en dat zelfs het pad van je kind niet dat pad is wat jij wilt dat het gaat bewandelen of wat de omgeving verwacht. Al willen we nog zo graag het is gewoon niet hoe het leven werkt. Want in dit feit liggen de meeste Burn-out s. Beter is je kind te begeleiden en uit te dagen, maar niet verwachten dat een vis gaat vliegen. Wie weet verrast je kind je dan en blaakt het van zelfvertrouwen en wordt het succesvol in dat waar hij blij van wordt. School is belangrijk, maar ik heb ontdekt dat het ver overschat wordt. Wanneer je laat zien dat je ergens goed in bent en hard daarvoor werkt willen werkgevers je graag in hun bedrijf aan het werk zien. Ook zijn er ook wel werkgevers die kansen bieden. Zij vragen geen diploma, maar vragen je bereidheid tot leren en inzet. Laten we dit uitbreiden in onze maatschappij. Leren doe je pas goed in de praktijk of vanuit intrinsieke motivatie, niet wanneer het je opgedrongen wordt.

In sommige gevallen vraagt het een stuk verwerking en acceptatie van ouders en omgeving. Dat is moeilijk en daar kan je als ouders t beste bewust aandacht aan besteden en tijd voor nemen. Kinderen zijn erg gevoelig en weten wanneer ouders teleurgesteld zijn. Praat erover en wees eerlijk naar jezelf en elkaar. Het kan een lang proces zijn, maar wel een heel belangrijk proces in het creëren van rust en harmonie in het gezin.